CERMI Galicia entrega ao Parlamento o manifesto no Día Nacional da Convención Internacional sobre os dereitos das persoas con discapacidade

03/05/2022

Con motivo desta conmemoración representantes de Cermi-Galicia foron recibidos no Parlamento de Galicia polo seu presidente e unha representación dos tres grupos parlamentarios. No recepción fixeron entrega do manifesto que o Cermi Estatal publicou hoxe e que se centra nos menores con discapacidade co título "“Nenas e nenos con discapacidade, inclusión desde o principio”.

A delegación de Cermi-Galicia, encabezada polo seu presidente Galicia e secretario de Sarela, Luciano Fernández Pintor, e Delmiro Prieto, presidente de Down Galicia, foi recibida polo presidente do Parlamento de Galicia, Miguel Ángel Santalices Vieira, que estivo acompañado por unha representante de cada grupo parlamentario: Rosalía López (PPdeG), Olaia Rodil (BNG) e Marina Otero (PSdeG-PSOE).

 

Isaías Castro, persoa con Dano Cerebral e usuario do Servizo de Atención Diúrna Terapéutica de Sarela, tamén participou na reunión representando tamén a Sarela.

 

A continuación reproducimos este manifesto:

 

Día Nacional en España da Convención Internacional sobre os Dereitos das Persoas con Discapacidade

 

“Nenas e nenos con discapacidade, inclusión desde o principio”

 

O 3 de maio foi declarado polo Goberno, mediante decisión do Consello de Ministros e a suxestión do CERMI, Día Nacional en España da Convención Internacional sobre os Dereitos das Persoas con Discapacidade do 13 de decembro de 2006, conmemorando así a data en que este tratado internacional de dereitos humanos entrou en vigor en todos os Estados parte, incluída España.

 

O propósito deste Día Nacional é xerar coñecemento e provocar toma de conciencia, en todas as instancias, operadores, axentes e grupos de interese, da discapacidade como unha parte, digna e valiosa, da diversidade humana, que só pode entenderse e abordarse como unha cuestión de dereitos humanos

 

A inclusión, o benestar e os dereitos das persoas con discapacidade deben necesariamente comezar desde o principio, é dicir, desde a infancia, pois as nenas e os nenos con discapacidade e a súa contorna familiar, están máis expostas á quebra dos seus dereitos e a sufrir a carencia de apoios e recursos que comprometan o seu proceso de inclusión, nesta primeira etapa decisiva das súas vidas, condicionando gravemente as posteriores.

 

Segundo a última información estatística dispoñible (IDADE 2020, presentada en abril de 2022), en España hai 106.300 persoas de entre seis e quince anos que presentan algunha discapacidade, 70.300 nenos e 36.000 nenas.

 

A noción de discapacidade da Convención de 2006, conforme ao modelo social, establece que as persoas con discapacidade inclúen a aquelas que teñan deficiencias físicas, mentais, intelectuais ou sensoriais a longo prazo que ao interactuar con diversas barreiras poden impedir a súa participación plena e efectiva na sociedade, en igualdade de condicións coas demais. Por tanto, a consideración de persoas con discapacidade, por suposto tamén na infancia, non cabe limitala a aquelas que puidesen ter recoñecido administrativamente un grao de discapacidade, senón que abarca a todas as persoas que presenten unha discapacidade conforme a definición da Convención.

 

As nenas e os nenos con discapacidade, como consagra o artigo 7 da Convención de 2006, forman parte inseparable da infancia, que é plural e diversa, coa que por xustiza han de relacionarse e interactuar como uns iguais máis, en contornas compartidas, inclusivos e respectuosos, sen que sexan admisibles separacións que os/as aparten da vida en comunidade. Han de ter garantida a relación interpersoal con todos os nenos e nenas, incluídos os da súa mesma discapacidade.

 

As nenas con discapacidade están particularmente sometidas a múltiples formas de discriminación, polo que resulta esencial consideralas como tales en todas as iniciativas, estratexias e accións para adoptar adicionalmente as medidas precisas que aseguren que poidan gozar plenamente e en igualdade de condicións que as demais nenas, de todos os dereitos humanos.

 

As situacións de discapacidade e as causas que as xeran na infancia deben apreciarse e identificarse na ideade máis temperá posible, para o que os sistemas públicos de servizos sociais, de saúde e educativos, en colaboración co movemento asociativo da discapacidade, han de actuar de forma eficaz e cooperativa, a fin de preparar canto antes o programa integral e personalizado de apoios que ha de acompañar a estas nenas e nenos e ás súas familias desde as primeiras etapas vitais para proporcionar e asegurar un itinerario eficaz de inclusión.

 

A atención temperá e o desenvolvemento infantil, orientados sempre ao logro da máxima autonomía persoal, coa participación das familias, que han de dispoñer de apoios efectivos, deben regularse como dereitos subxectivos esixibles, vinculantes, universais e gratuítos para toda a infancia con discapacidade, así como con deficiencias ou alteracións de saúde e no desenvolvemento susceptibles de xerar unha situación de discapacidade, en condicións de igualdade e sen distincións ferintes por razón do territorio no que se resida, sen atrasos e coa celeridade debida para abordar canto antes a súa situación de vulnerabilidade.

 

A educación, ben social de primeira magnitude, é a base dunha comunidade aberta e decente.O movemento CERMI reitera o seu compromiso firme e indeclinable coa educación inclusiva, con apoios efectivos e personalizados para este alumnado, horizonte ao que hai que transitar con total determinación e colaboración da comunidade educativa, co liderado das Administracións educativas e mediante o diálogo civil co sector social da discapacidade.

 

O dereito á saúde e a garantía dunha atención e prestacións sanitarias de calidade, nas que se inclúe a detección, o diagnóstico precoz e a prestación ortoprotésica, resultan cruciais para a infancia con discapacidade, que ha de gozar destes dereitos de maneira inmediata, sen restricións, barreiras nin dilacións.

 

As nenas e os nenos con discapacidade han de ter garantidos relacións e contornas seguros, nos que quede preservada sempre a súa integridade e benestar, protexidos contra calquera forma de violencia, malos tratos e abuso, especialmente do acoso asociado a motivos de discapacidade e preservados contra a privación lingüística.

 

A discapacidade non é neutra en termos económicos e de renda. As familias de persoas con discapacidade e por tanto as nenas e os nenos con discapacidade que nelas viven, sofren máis intensamente o risco da pobreza e a exclusión, xa que a discapacidade leva consigo case sempre menor renda dispoñible e tamén maior gasto, dándose o chamado agravio económico por motivos de discapacidade. Estas familias ingresan menos e gastan máis. Contra esta situación lacerante, hase de prestar unha consideración especial á discapacidade, para outorgarlle o mellor tratamento en todas as políticas e sistemas de protección social e de saúde (Seguridade Social, Sistema Nacional de Saúde, servizos sociais, autonomía persoal e atención á dependencia, rendas básicas, fiscalidade, etc), que compense ou polo menos atenúe ese castigo económico engadido.

 

A pobreza causa discapacidade e a discapacidade agudiza a pobreza e a exclusión, nas familias e na infancia, polo que todas as estratexias de loita contra este mal social han de considerar ás nenas e os nenos con discapacidade, ofrecendo respostas reforzadas que aseguren unhas condicións dignas de vida e permitan o mellor desenvolvemento persoal. A próxima implantación en España da Garantía Infantil, como mecanismo específico dirixido ao benestar da infancia, ha de asumir a dimensión inclusiva de atención intensificada ás nenas e os nenos con discapacidade.

 

As nenas e os nenos con discapacidade teñen dereito a unha imaxe social positiva e respectuosa, apartada de rumbos e estereotipos, como parte dunha diversidade humana valiosa en si mesma, que xere na comunidade espirais de consideración e aprecio.

 

O lecer é unha actividade de primeira importancia para a infancia, incluídos por suposto os nenos e as nenas con discapacidade, que han de poder gozar de contornas recreativas e deportivas sen barreiras nin exclusións, contando cos apoios necesarios para interactuar e participar nas súas comunidades, favorecendo o libre desenvolvemento e a formación da súa personalidade.

 

A infancia con discapacidade que coas súas familias reside no medio rural sofre unha exclusión acentuada, con moitos menos recursos e coa presión permanente de ter que abandonar a súa contorna de pertenza para acudir á cidade en espera de recibir os apoios que necesitan. Así pois, as nenas e os nenos con discapacidade, e as súas familias, deben figurar como dimensión específica en todas as políticas públicas de desenvolvemento rural inclusivo e de loita contra o despoboamento.

 

As nenas e os nenos nos que ademais da discapacidade concorre outra condición ou factor de exclusión múltiple (racial, étnico, migrante, protección internacional, familia monoparental, etc) ven incrementados exponencialmente o risco ou a ameaza para os seus dereitos, polo que estas situacións de discriminación deben ser abordadas interseccionalmente a fin de ofrecer protección máis intensa e reforzada.

 

A infancia con discapacidade está exposta a sufrir de xeito máis acusad o illamento social. É preciso combater por todos os medios a soidade forzosa nos nenos e as nenas con discapacidade.

 

Os datos e estatísticas oficiais han de reflectir a variable de infancia con discapacidade, alí onde esta sexa un elemento relevante, diferenciada por sexo, ofrecendo unha imaxe fiel e actualizada da súa realidade social, co fin de proporcionar información rigorosa que permita adoptar as mellores decisións lexislativas e de políticas públicas.

 

As nenas e os nenos con discapacidade teñen personalidade, identidade e voz propias e están chamados a construír as decisións que lles afecten. Por iso, deben ser escoitadas/os e tidos en conta e han de estar en condicións de participar plenamente, cos apoios que poidan precisar, en todos os espazos relevantes para o seu desenvolvemento persoal, incluídas as organizacións de persoas con discapacidade e as súas familias.

 

A infancia con discapacidade ha de ocupar unha posición de máxima relevancia nas políticas públicas dun país que se considere avanzado socialmente e na axenda política de cambio dos movementos sociais tanto da discapacidade como da infancia, sectores que han de cooperar estreitamente desenvolvendo estratexias compartidas de mutuo reforzo.

 

3 de maio de 2022.

 

CERMI

Fundación CERMI Mujeres

 

 

Categorías: Discapacidade

USO DE COOKIES

Utilizamos cookies propias e de terceiros para mellorar a súa experiencia e os nosos servizos, así como mostrarlle, desde o noso sitio web ou os de terceiros, publicidade baseada na análise dos seus hábitos de navegación. Se pulsa en aceptar, consideramos que admite o seu uso.
Pode obter máis información na nosa Política de Cookies.

Máis información