Nós tamén paramos!

Manifesto da Fundación CERMI Mujeres con motivo da conmemoración do 8 de marzo e no que as mulleres con discapacidade "trasladamos un ano máis as nosas reivindicacións como mulleres que permanecemos nunha situación de exclusión inxustificable".

NÓS TAMÉN PARAMOS!

Hoxe 8 de marzo, con motivo da conmemoración do Día Internacional da Muller, as mulleres con discapacidade queremos trasladar un ano máis, perante as persoas responsables de deseñar e poñer en práctica políticas públicas e perante a sociedade en xeral, as nosas reivindicacións como mulleres que permanecemos nunha situación de exclusión inxustificable.

A aprobación nos últimos meses de políticas regresivas en materia de igualdade en distintos países moveu ás organizacións de mulleres de todo o mundo a promover un día de paro xeral en reivindicación da plena vixencia dos nosos dereitos.

A Fundación CERMI Mulleres e o CERMI Estatal súmanse a esta petición, esixindo ás organizacións que integran o tecido asociativo da discapacidade secundar este paro. Porque... que ocorrería se durante vinte e catro horas as mulleres decidísemos simplemente non facer nada?

As mulleres con discapacidade somos o sesenta por cento do total de poboación con discapacidade no noso país. É dicir, somos case dous millóns e medio de mulleres. Aínda hoxe a nosa exigua presenza no mercado de traballo vese afectada pola existencia dunha importante brecha salarial, dato este que salta á vista se se comparan os nosos salarios coas retribucións que perciben os homes con discapacidade. Esta brecha, ademais, amplíase dramáticamente se se compara co resto de a poboación, mulleres e homes, sen discapacidade.

Pola súa banda, a Lei 39/2006, de 14 de decembro, de Promoción da Autonomía Persoal e Atención ás persoas en situación de Dependencia, concibida no seu día como un novo alicerce do estado de benestar e como pedra angular dunha nova política dos coidados, acabou converténdose nun sistema en declive continuo, que só conseguiu manter parte da súa vixencia a través, unha vez máis, do traballo invisible e precarizado que realizamos as mulleres -tamén as mulleres con discapacidade- na esfera do doméstico.

Neste punto, queremos reclamar o noso espazo tanto no ámbito produtivo, onde seguimos estando claramente excluídas, como no reproductivo, no que desenvolvemos importantes tarefas de sustentamento da vida que quedan totalmente invisibilizadas perante o falaz argumento de que só somos mulleres obxecto de coidado; como máximo, cidadás pasivas destinatarias de políticas asistenciais.

As mulleres con discapacidade somos tamén parte desas mulleres que sofren violencia de xénero, pero que cando damos un paso para saír dese inferno, seguímonos atopando coa inexistencia de recursos adecuados que dean resposta ás nosas necesidades: casas de acollida inaccesibles, obstáculos engadidos para acceder á xustiza, profesionais que descoñecen a nosa realidade, incredulidade e sospeita en relación aos nosos testemuños.

A estes obstáculos tamén se enfrontan as mulleres que sofren violencia de xénero e que son nais de fillas e fillos con discapacidade, xa que tampouco atopan os recursos necesarios que dean resposta ás súas necesidades.

Somos, así mesmo, esas cidadás ás que limitan o dereito a decidir sobre a nosa capacidade reproductiva, someténdonos a procesos de incapacitación legal co obxectivo último de esterilizarnos sen o noso consentimento; todo iso co amparo da nosa lexislación en flagrante violación das prescripcións da Convención sobre os Dereitos das Persoas con Discapacidade.

Perante esta situación, non podemos máis que alzar a nosa voz para reivindicar neste 8 de marzo o noso espazo como cidadás activas, como mulleres que se enfrontan de maneira cotiá a unha eternidade de obstáculos que proceden da vixencia de estereotipos e falsos mitos sobre o que significa ser unha muller con discapacidade nesta sociedade 'capacitista' e patriarcal.

Por todo isto as mulleres con discapacidade RECLAMAMOS:

• A posta en marcha dunha efectiva política de prevención e abordaxe das situacións de violencia de xénero que teña en conta ás mulleres con discapacidade. Para iso é necesario que o pacto de estado que está discutíndose actualmente inclúa un enfoque interseccional que tome en consideración a nosa realidade como mulleres, e ademais, que estea adecuadamente dotado de orzamento. Sen investimento nesta materia o único que conseguiremos é seguir dando pasos cara atrás.
• Coincidindo co décimo aniversario da aprobación de a Lei 39/2006, de 14 de decembro, de Promoción da Autonomía Persoal e Atención ás persoas en situación de Dependencia, as mulleres con discapacidade tamén esiximos a aprobación dun novo pacto de estado sobre esta materia, coa fin de reactivar e facer verdadeiramente efectivos os dereitos recoñecidos nesta normativa. A promoción da autonomía persoal e a atención ás persoas en situación de dependencia son alicerces fundamentais que facilitan que calquera muller poida desenvolver o seu propio proxecto de vida, de xeito autónomo e independente. Isto ten unha especial transcendencia para aquelas mulleres con discapacidade en situación de dependencia que se atopan sometidas a violencia.
• Ademais, reclamamos que se recoñezan e valoren as tarefas que tanto no ámbito produtivo como no reproductivo realizamos as mulleres con discapacidade, a través de políticas activas que tomen en consideración as achegas que como traballadoras desenvolvemos no mercado laboral e na esfera do sustentamento da vida. Ter independencia económica e ver recoñecida e promocionada nosa autonomía persoal son eixes crave para nosa total emancipación.
• Tamén esiximos aos nosos representantes políticos que acaben dunha vez por todas co recoñecemento legal das esterilizacións forzadas no noso ordenamento xurídico, que envía, a través dos procedementos de incapacitación legal, a un limbo xurídico a miles de mulleres no noso país, provocándolles a súa total morte civil.

Nin unha menos!

8 de marzo de 2017

Fundación CERMI Mulleres