No 25 de novembro, Día Internacional da Eliminación da Violencia contra a Muller, Sarela súmase ao manifesto da Fundación Cermi Mujeres que reivindica o dereito das mulleres e nenas con discapacidade a unha vida libre de violencias.

25 de novembro

 

Día Internacional da Eliminación da Violencia contra a Muller

 

Xa abonda de violencia contra as mulleres con discapacidade!

 

Hoxe, 25 de novembro, lembrando:

 

Que a Convención sobre Todas as Formas de Discriminación contra a Muller obriga aos Estados Parte no seu artigo 15 a recoñecer á muller a igualdade co home ante a lei, así como unha capacidade xurídica idéntica e as mesmas oportunidades para o exercicio da mesma.

 

Que a Convención sobre os Dereitos das Persoas con Discapacidade esixe aos Estados Parte no seu artigo 13 que aseguren que as persoas con discapacidade teñan acceso á xustiza en igualdade de condicións que as demais, mesmo mediante axustes de procedemento e adecuados á idade, para facilitar o desempeño das funcións efectivas desas persoas como participantes directos e indirectos, incluída a declaración como testemuñas, en todos os procedementos xudiciais, con inclusión da etapa de investigación e outras etapas preliminares.

 

Que a Axenda 2030 persegue a través da súa ODS 16 promover sociedades pacíficas e inclusivas, facilitar o acceso á xustiza para todas as persoas e crear institucións eficaces, con miras a reducir, entre outras cuestións, todas as formas de violencia e as taxas de mortalidade conexas.

 

Que o Convenio do Consello de Europa sobre prevención e loita contra a violencia contra as mulleres e a violencia doméstica (Convenio de Istambul) obriga aos Estados para adoptar as medidas lexislativas e outras necesarias para actuar coa dilixencia debida para previr, investigar, castigar e conceder unha indemnización polos actos de violencia incluídos no ámbito de aplicación deste tratado internacional. Así mesmo, os Estados velarán por que as vítimas teñan dereito a asistencia xurídica e axuda legal gratuíta segundo as condicións previstas no seu dereito interno.

 

Que a Constitución española establece no seu artigo 24 que todas as persoas teñen dereito a obter a tutela efectiva dos xuíces e tribunais no exercicio dos seus dereitos e intereses lexítimos, sen que, en ningún caso, poida producirse indefensión.

 

A Fundación CERMI Mujeres quere facer este chamamento para denunciar a situación na que se atopan miles de mulleres con discapacidade no noso país vítimas da violencia machista ou en serio risco de sufrila, que atopan todo tipo de obstáculos á hora de facer valer os seus dereitos ante a xustiza, véndose desamparadas por un sistema xudicial considerado garantista pero que, con todo, deixa fóra precisamente a quen está nunha situación de maior vulnerabilidade, e por tanto, corren un maior risco de ser vítimas de violencia.

 

Por mor da pandemia provocada pola COVID-19, que xerou maior exclusión, violencia e desigualdade social, as políticas públicas de emerxencia contra a violencia cara ás mulleres esqueceron, unha vez máis, ás mulleres con discapacidade no acceso á xustiza, instrumento esencial para exercer de maneira efectiva os seus dereitos, resarcir ás vítimas e facer fronte á discriminación e á violencia.

 

As mulleres con discapacidade enfrontámonos a un sistema xudicial tremendamente patriarcal e capacitista. E é que o acceso á xustiza está negado na práctica ás mulleres con discapacidade, non só polos obstáculos de accesibilidade e de falta de axustes de procedemento no sistema xudicial e porque a asistencia letrada é inalcanzable para elas, senón, o que é máis ferinte, polas barreiras mentais e prexuízos que a xudicatura, a fiscalía, as e os especialistas en dereito e o persoal policial impoñen na súa práctica profesional ás poucas mulleres con discapacidade que se animan a denunciar a conculcación dos seus dereitos ante a xustiza.

 

De feito, o persoal xudicial a miúdo é remiso a dar crédito aos testemuños das mulleres con discapacidade e tampouco adoita abrir causas por actos de violencia contra elas porque pode esixir máis recursos, debido á necesidade de confirmar a capacidade da vítima de consentir e prestar testemuño ou por ser parte dunha minoría lingüística e cultural como no caso das mulleres xordas ou xordocegas. As poucas sentenzas xudiciais que existen sobre mulleres con discapacidade, en lugar de protexelas, son contrarias ao pleno respecto dos seus dereitos humanos. O formalismo excesivo nos procesos, acompañado dunha linguaxe diferente e específica que resulta afastado e descoñecido para a maioría da cidadanía, colaboran a afastar os procedementos legais do entendemento do común das mulleres con discapacidade, e máis aínda daquelas que presentan unha discapacidade intelectual, psicosocial ou outras limitacións no acceso á comunicación e á información.

 

Aínda cando no noso país está recoñecido o dereito á xustiza gratuíta para quen acredite insuficiencia de recursos para litigar e para as mulleres vítimas de violencia e outros grupos sociais, faise necesario ampliar este dereito a todas as mulleres con discapacidade que sexan vítimas de discriminación múltiple por razón de xénero e discapacidade.

 

Son moitas as cuestións que un día contra a violencia como o que hoxe conmemoramos nos moven a manifestarnos un ano máis e ESIXIR:

 

1. Que se poña en marcha unha Macroenquisa sobre a violencia contra a muller con discapacidade, a fin de coñecer o estado de situación real e poder deseñar e executar políticas públicas adecuadas que dean resposta a este grave problema;

 

2. Que se garanta a plena inclusión e accesibilidade de todos os programas e servizos especializados na atención a mulleres vítimas de violencia, así como a formación do seu persoal nas especificidades da discapacidade en relación coa violencia machista;

 

3. Que se promova e garanta o acceso á xustiza das mulleres e nenas con discapacidade, asegurando a plena accesibilidade de todas as garantías procesuais, mesmo mediante axustes de procedemento e adecuados á idade, o acceso á información e á comunicación e á asistencia humana e tecnoloxías de apoio que elixan as mulleres con discapacidade nas súas relacións co sistema de xustiza;

 

4. Que se desenvolvan protocolos de actuación interinstitucional entre os corpos e forzas de seguridade do Estado, membros da xudicatura, fiscalía, avogadas e avogados e demais actores involucrados a fin de garantir ás mulleres con discapacidade o seu pleno acceso á xustiza;

 

5. Que se desenvolvan accións de formación a todos os actores xudiciais para eliminar barreiras simbólicas, prexuízos e ideas preconcibidas ao redor das mulleres con discapacidade;

 

6. Que en cumprimento da Lei Orgánica 1/2004, do 28 de decembro, de Medidas de Protección Integral contra a Violencia de Xénero, se cren e doten de recursos adecuados aos xulgados especializados en violencia machista, formando aos seus profesionais e garantindo a plena accesibilidade das súas instalacións e servizos;

 

7. Que tanto as quendas de oficio especializados en protección xurídica das persoas con discapacidade como os especializados en violencia de xénero teñan en conta as violencias múltiples ou interseccionales ás que nos enfrontamos as mulleres con discapacidade;

 

8. Que en cumprimento do Pacto de Estado contra a Violencia de Xénero se traballe no desenvolvemento e implantación da figura da asistencia persoal no ámbito da violencia contra as mulleres con discapacidade a fin de evitar a victimización secundaria das mulleres con discapacidade.

 

 

NIN UNHA MENOS!

AS MULLERES E NENAS CON DISCAPACIDADE EMPODERADAS, VISIBLES E DIVERSAS REIVINDICAMOS O NOSO DEREITO A UNHA VIDA LIBRE DE VIOLENCIAS!